Uzun bir izolasyon süresinin ardından dün tekrar Doğa Ana'yla buluşmanın huzurunu yaşadım. Ne kadar özlemişim anlatamam
:) Kuşların cıvıltısının çiçeklerin ışıltısına karıştığı böylesi bir ilkbahar senfonisine bu sene de tanıklık edebilmenin bana hissettirdiklerini fotoğraflara aktarmaya çalıştım, naçizane.
Dün, doğa kelimenin tam anlamıyla "sevgi" doluydu. Bir Ankara endemiği olan sevgi çiçekleri bu sene hiç olmadığı kadar geniş bir alana yayılmış. Sanırım biz insanların yaşamak durumunda kaldığı bu süreç doğanın toparlanması için bir fırsat yarattı. Bu durumdan öğreneceğimiz çok şey olduğunu düşünüyorum... Aylardır ilk defa tamamen bulutlarla kaplı olmayan bir gökyüzünde, dolunayın selamını alabilen bir dünyalı olarak, kendimi şanslı hissediyorum. Ve soruyordum kendime "acaba Doğa Ana da beni özlemiş olabilir miydi ..?".
留言